Το «Πολυτεχνείο» και η «Γενιά του Πολυτεχνείου».

 ΤΟΥ ΜΙΝΟΥ ΜΑΪΣΤΡΟΥ

Αυτό ήταν ένας ιστορικά μοναδικός σταθμός πολιτικής έκφρασης των νέων που στηριγμένοι ΣΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΔΥΝΑΜΕΙΣ έδειξαν την αντίθεσήτους στο καθεστώς της χούντας διατυπώνοντας τα οράματά τους για ελευθερία έκφρασης και ίσες ευκαιρίες στη δουλειά και τη μόρφωση (πανανθρώπινες και διαχρονικές αξίες), παρά τις αντιθέσεις των οργανωμένων πολιτικών ομάδων της εποχής ΚΚΕ γρ.εξ - ΠΑΚ - ΕΚ κλπ που το θεωρούσαν «επικίνδυνο» ένα τέτοιο εγχείρημα (κάθε ομοιότητα με σημερινές καταστάσεις είναι τελείωςσυμπτωματική!!!).

Η οποιαδήποτε έκτοτε «οικειοποίηση» της μοναδικής αυτής πράξης είναι τελείως άστοχη και επιεικώς «καπηλεία».

Κι αυτό το λέω διότι άκουσα πολλές φορές το σύνθημα-μήνυμα από τουςνεο-σοσιαλιστές «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται». Να δικαιωθεί τί; Μήπωςακόμη δεν ψάχνουν όλοι «ίσες ευκαιρίες» για δουλειά και μόρφωση;

Από την άλλη άκουσα το αντίθετο σύνθημα-μήνυμα από τους νεο-κομουνιστές «ο αγώνας συνεχίζεται». Κάποιοι προσπαθούν να κρύψουν τις ενοχές τους, από τη «μή συμμετοχή» τους στα τεκταινόμενα. Κάθεφορά που φτάνει ο κόμπος στο χτένι κάνουν πίσω. Μου θυμίζουν τα σκυλάκια του καναπέ, που γαβγίζουν πίσω από τις κλειστές πόρτες....!!! Άκουσα και το αμίμητο σύνθημα-μήνυμα «το Πολυτεχνείο ζει». Χμμμ... εδώ και πάλι είναι απλό ... Από αυτούς που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ έδρασαν τότε, βασανίστηκαν από την ασφάλεια, φυλακίστηκαν κλπ (όσοι ζουν) στη πλειονότητά τους ΑΠΟΣΥΡΘΗΚΑΝ ή βρέθηκαν σε μικρούς μαζικούς χώρους, ή ιδιώτευσαν, αηδιασμένοι από τις μετέπειτα εξελίξεις και την καπηλεία, που κάθε άλλο από το να τους δικαιώσουν και κάθε άλλο από το να συνεχίζουν τον αγώνα....!!!

Εξαιρέσεις φυσικά υπάρχουν, που αντάλλαξαν ή εξαργύρωσαν την «αντιστασιακή τους δράση» ή συναλλάχθηκαν με την «εξουσία» και έγιναν τμήμα της.... Υπήρξαν και πολλοί που βολεμένοι στην πολυθρόνα τους, στηλίτευαν και αναθεμάτιζαν τότε τα γεγονότα αλλά μετά «έγιναν» ως εκ θαύματος αντιστασιακοί, ή πρωτοστάτες της εξέγερσης, γιατί αυτό «βόλευε έτσι»....

Την εποχή εκείνη ο φόβος ήταν το μοναδικό συναίσθημα που είχες. Δεν κρίνω κανέναν που φοβήθηκε... ούτε μπορώ να πω ότι οι υπόλοιποι ήταν «ήρωες» ... Κανείς δεν ήταν ήρωας. Μόνο η ορμή της νιότης ήταν οδηγός και οι «αξίες» που σήμερα αμφισβητούνται ...

Κρίνω όμως, την «καπηλεία» και τους «όψιμους αντιστασιακούς»... Κρίνω τους γλύφτες, τους κόλακες και τους ετερόφωτους που έρπουν σε κάθε «εκ των υστέρων» ευκαιρία....

Ε... λοιπόν... αυτοί ΔΕΝ είναι η «γενιά του Πολυτεχνείου», είναι οι καιροσκόποι, οι τυχοδιώκτες, είναι «της κάθε καρυδιάς καρύδι», που πάντα υπάρχουν και απλά έζησαν την ίδια εποχή. Είτε συμμετείχαν στα τότε γεγονότα, είτε είναι εκπρόσωποι της επικίνδυνης «σιωπηλής και ουδέτερης πλειοψηφίας» της ίδιας τότε εποχής έχοντας συγχωνευτεί πια..... μου είναι ένα και το αυτό...

Επομένως να σταματήσουμε να λέμε για τη «γενιά του Πολυτεχνείου» και να λέμε η «γενιά του '70» (αν αυτό είναι ισοδύναμο ηλικιακά).Με ενοχλεί η καπηλεία του «Πολυτεχνείου» και ό,τι σημαίνει αυτό. Θα ήθελα να σταματήσει ο εορτασμός του «Πολυτεχνείου» έτσι όπως γίνεται ....Παραμένω (και το ξέρω ότι γίνομαι «γραφικός») σταθερά προσηλωμένος σε εκείνες τις «αξίες» που στα μάτια μου έχουν ακόμη ισχύ, χωρίς να αναζητώ εφήμερη δημοσιότητα και πρόσκαιρη δόξα, ούτε αναζήτησα το πρότυπο της «μεγάλης ζωής» ....

Ελευθερία και Αξιοπρέπεια. Αυτά ζητώ.
Η Ελευθερία είναι βίωμα και η Αξιοπρέπεια τρόπος ζωής.